Vanaf het vroege voorjaar sloeg Corona om zich heen;
het werd een voor velen tragische lente, met in de
ziekenhuizen overvolle Intensive Cares, en vele eenzame
sterfgevallen. Zelfs begrafenissen waren zo goed als
onmogelijk: een bijeenkomst in de buitenlucht diende
beperkt te blijven tot maximaal drie personen.
Het op bezoek gaan bij oudere mensen in bejaarden- en
verzorgingshuizen werd onmogelijk: er werd vanaf de
straat of het grasveld gezwaaid naar de oude dame of
heer, die dan binnen voor het raam stond… Het van de
vele overuren uitgeputte personeel was van top tot teen
gehuld in witte beschermingspakken, áls die tenminste
voorradig waren. Velen van hen kregen zelf Corona.
Er was zoveel vereenzaming, bij al die mensen die
minder mobiel waren en plotseling alleen thuis kwamen
te zitten.
En de straten waren zo goed als leeg…
Mijn zorgen voor mijn yogagroepen die plotseling stil
kwamen te liggen, vielen er natuurlijk bij in het niet.
Maar ik was als yogadocente in de positie elkaar een
hart onder de riem te kunnen steken.
ik stel de ene Yogabode na de andere samen. Met vele
voorstellen: yoga-schema’s voor parkbijeenkomsten
met twee cursisten per keer, bijvoorbeeld.
Zo gaf ik wonderlijke privé-workshops,
waarin we echter veel ontwikkelden!